Uzbrojenie

Pierwsze przepisy normujące zasady umundurowania i uzbrojenia Policji Państwowej ukazały się 2 III 1920 r. Zgodnie z wydanym rozporządzeniem MSW na uzbrojenie niższych funkcjonariuszy składały się: karabin, rewolwer, pałasz i szabla kawaleryjska dla oddziałów policji konnej. Dla wyższych funkcjonariuszy przewidziano rewolwer i pałasz noszony przy pasie na rapciach. Ustalenie konkretnych wzorów pozostawiono do uregulowania w przyszłości na drodze szczegółowych rozkazów bądź rozporządzeń.

BROŃ BIAŁA

Funkcjonariusze niżsi (podoficerowie i szeregowi) używali głównie szabel wz. 21 oraz szabel w wersji krótkiej tzw. „półszabli” (produkcji firmy „G. Borowski” z Warszawy).

Funkcjonariusze wyżsi (oficerowie) nosili, poza najbardziej powszechnymi szablami polskimi wz. 21 i wz. 21/22, m.in. szable francuskie wz. 1822 i rosyjskie wz.1909.

BROŃ PALNA

Broń palna (krótka i długa) stanowiła zasadnicze uzbrojenie polskiego policjanta. Stan posiadanej broni od samego początku był niezadowalający. Większość karabinów pochodziła z okresu I wojny światowej i posiadała mniejsze lub większe braki wynikające z nadmiernej eksploatacji. Zdarzały się przypadki, że posiadany karabin zawodził bardzo często w tych najbardziej krytycznych dla policjanta chwilach. Poza tym odczuwano również poważny brak odpowiedniej ilości amunicji, nie mówiąc już o bagnetach. Do końca 1926 r. Policja Państwowa posiadała na swym wyposażeniu 24 wzory karabinów: 4 niemieckie, 7 austriackich, 5 rosyjskich (w tym 2 wzory przerobione na amunicję austriacką), 5 francuskich i po jednym wzorze produkcji angielskiej, japońskiej i włoskiej.

Od 1921 r. zaczęto jednak wycofywać z użycia francuskie karabiny Lebel wz. 1886/93, Berthier wz. 1907/15 oraz rosyjskie Mosiny wz. 1891. W ich miejsce przydzielono z wojskowego demobilu angielskie karabiny Lee-Enfield wz. 1914. Ze względu na nietypową amunicję kal. 7,7 mm wkrótce i ta broń została wymieniona. W dalszym użyciu pozostawały jedynie niemieckie karabiny Mauser wz. 1898, austriackie Mannlichery wz.1890 i 1895, a nawet przestarzałe rosyjskie karabiny Berdan wz. 1871.

Od 1926 r. rozpoczęto przezbrajanie Policji Państwowej w rosyjskie karabinki systemu Mosina wz.1891/98/25, które przeszły niezbędną modernizację w Centralnej Składnicy Broni Nr 1 w Warszawie oraz Fabryce Maszyn i Broni „Arma” we Lwowie. Broń ta ze względu na swą wagę i wymiary bardziej odpowiadała potrzebom służby policyjnej niż inne wzory. Poza tym wielkie znaczenie miał fakt dostosowania tej broni do kal. 7,92 mm, co zapewniło możliwość łatwego zaopatrywania się w potrzebną ilość amunicji bez uzależnienia od zewnętrznych dostawców. W latach trzydziestych do uzbrojenia trafiły również wycofane z wojska karabiny i karabinki systemu Mannlichera wz.1895. W efekcie kolejnego przezbrojenia policyjne jednostki terenowe otrzymały tym razem znacznie lepszą i wygodniejszą broń. Pod koniec lat trzydziestych policyjne kompanie rezerwowe wyposażono w karabinki Mauser wz. 1929 produkcji polskiej.

Jeszcze większe zróżnicowanie występowało w krótkiej broni palnej. Na policyjnym wyposażeniu znajdowały się wówczas rewolwery i pistolety różnych systemów i wytwórni. W codziennej służbie używano m. in. pistoletów: Mauser wz. 1910, Mauser wz. C96 ,Beretta (wz. 1923 lub M 1934),Walther PPK, Browning (wz.1900, wz. 1910, wz. 1922), Ortgies (kal. 7,65 mm), Cebra wz. 1916, Frommer wz. 1910, Steyr wz. 1912, Roth-Steyr wz. 1907 i P08 Parabellum i rewolwerów: Nagant wz.1895, Lebel wz.1892, Rast-Gasser wz. 1898. Na wniosek Komendy Głównej PP we wrześniu 1927 r. przystąpiono do ujednolicenia wyposażenia funkcjonariuszy w krótką broń palną. Na podstawie wyników przeprowadzonej ankiety zdecydowano, że rewolwer Nagant wz.1930 kal. 7,62 mm stał się podstawowym wzorem krótkiej broni palnej używanej przez polską policję do 1939 r. Masowa produkcja rewolwerów ruszyła od 1932 r. w Państwowej Fabryce Broni w Radomiu i w ciągu następnych trzech kolejnych lat wyprodukowano ich około 7200 sztuk. Pewnym zainteresowaniem cieszył się również pistolet Walther PPK kal. 7,65 mm, dostępny na rynku polskim od połowy lat trzydziestych.

Jednostki polskiej Policji Państwowej okresu międzywojennego dysponowały również bronią automatyczną (pistolety i karabiny maszynowe). Już w 1925 r. Komenda Główna PP zakupiła na rynku amerykańskim ok. 50 sztuk pistoletów Thompson M1921, kal. 11,43 mm. Partię tej broni uzupełniono w 1931 r. o kolejne 16 dodatkowe egzemplarze ulepszonej wersji Thompsonów opatrzonej wzorem M1928. Tego samego roku na wyposażeniu zwartych jednostek policji znalazły się ponadto doskonałe fińskie pistolety maszynowe Suomi wz.1931, uważane wówczas za najlepsze konstrukcje tego typu na świecie.

Na swym uzbrojeniu oddziały policyjne posiadały również ciężką broń maszynową (zwłaszcza kompanie graniczne): ckm Maxim wz.05 i wz.10, ckm Hotchkiss wz 14, ckm MG 08, ckm Schwarzlose wz. 07/12 oraz ręczną: lkm Lewis, rkm Chauchat Mle 15, lkm MG 08/15 i MG 08/18. W końcu lat trzydziestych istniejące braki uzupełniono o 169 sztuk lkm Bergman wz.15 i kilkanaście rkm Browning wz.1928. Każda komenda wojewódzka PP posiadała także na swym wyposażeniu rewolwery kal. 12 mm do miotania środków gazowych, granaty łzawiące „CAF” oraz granaty dymne, niezbędne do oślepiania przeciwnika czy maskowania własnych działań. Ponadto w wybranych formacjach policyjnych (kompaniach rezerwy) używano ponadto pistoletów sygnalizacyjnych Perkun wz. 24.