Niemcy twierdzili, że przychodzą w pokojowych celach, aby chronić Norwegię przed brytyjską agresją. Jednak społeczeństwo norweskie zostało objęte ścisłą kontrolą. Okupanci wprowadzili nazistowską administrację poprzez tzw. Komisariat Rzeszy. Jedyną legalną partią polityczną była Norweska Narodowa Partia Socjalistyczna, Nasjonal Samling, na czele której stał Vidkun Quisling, powołana jako rząd marionetkowy w celu nazyfikacji społeczeństwa norweskiego.

Hitler uważał Norwegię za „strefę przeznaczenia”, gdzie rozstrzygną się losy wojny. Rozkazał zbudowanie setek umocnień nabrzeżnych, lotnisk, baz marynarki wojennej, linii kolejowych i dróg w celu ufortyfikowania kraju. Co więcej, ponad 450 000 żołnierzy zostało wysłanych do Norwegii, kraju, którego populacja wynosiła ok. 3 miliony.

W celu zbudowania umocnień i infrastruktury, do Norwegii wysłano prawie 140 000 jeńców wojennych i przymusowych robotników z całej Europy. Prawie 100 000 z nich stanowili sowieccy jeńcy wojenni. Pozostali przymusowi robotnicy pochodzili z Jugosławii, Polski, Czechosłowacji i Europy Zachodniej. W najgorszych warunkach przetrzymywani byli Sowieci i Jugosłowianie. Około 10% więźniów sowieckich zmarło.

W zatoce Trondheimsfjord Hitler planował budowę nowego miasta, które miało stać się najważniejszą bazą marynarki wojennej w północnej Europie. Trzysta tysięcy Niemców miało przeprowadzić się do tego miejsca, które w założeniu miało stać się niemiecką enklawa. Plany te jednak wstrzymano, gdyż wojna pomiędzy nazistowskimi Niemcami a Związkiem Sowieckim okazała się być zbyt absorbująca.