Nazistowski reżim okupacyjny utworzył w Norwegii sieć obozów, więzień i miejsc egzekucji. Utworzono ponad 600 mniejszych i większych obozów. Większość z nich tworzyły obozy pracy dla jeńców wojennych oraz przymusowych robotników pracujących na rzecz niemieckich projektów budowlanych. Zgodnie z nazistowską ideologią rasową, niektóre z nich uznawane były za mniej wartościowe od innych. Sowieci, mieszkańcy Europy Wschodniej i Jugosłowianie byli traktowani najgorzej i wielu z nich zmarło z powodu chorób, złego traktowania, wypadków i głodu.

Oprócz obozów pracy, zakładano również więzienia polityczne i obozy internowania. Największym z nich był położony niedaleko Oslo Grini, gdzie w czasie wojny przetrzymywano prawie 20 000 osób. Kolejny obóz ulokowano w Falstad w Levanger. Założony przez SS w 1941 r., był miejscem, gdzie przetrzymywano więźniów politycznych takich jak komuniści, zakładnicy i inne osoby, które władze chciały ukarać. Do Falstad wysyłano wielu więźniów, głównie ze Związku Sowieckiego i Jugosławii, ale także z Polski i Danii. Ogółem, w obozie przetrzymywano 4 000 więźniów z co najmniej 15 różnych krajów. Przewożono tam również mężczyzn żydowskiego pochodzenia aresztowanych w 1942 r. w środkowej Norwegii.

Traktowanie więźniów w Falstad zmieniało się wraz z upływem czasu i zależało od ich pochodzenia. Okres pomiędzy 1942 a 1943 r. był szczególnie zły dla osadzonych. Zmuszano ich do niewolniczej pracy, poddawano przemocy i torturom. Uważa się, że ponad 200 więźniów zostało zamordowanych w pobliskim lesie Falstad.