Przed wybuchem drugiej wojny światowej Norwegia prowadziła politykę neutralności. Jej celem było unikanie konfliktów na kontynencie, tak jak podczas pierwszej wojny światowej. Norweska polityka była krytykowana z perspektywy czasu, ponieważ obniżenie priorytetu sił zbrojnych znacznie zmniejszyło możliwości obronne kraju, a tym samym możliwość zachowania neutralności. Norweskie władze nie doceniły również wystarczająco strategicznego znaczenia kraju dla europejskich mocarstw.

Dowództwo armii niemieckiej miało trzy ważne, strategiczne powody do zajęcia Norwegii: 1) Długa norweska linia brzegowa byłaby dobrym zapleczem dla niemieckiej marynarki w wojnie przeciwko Wielkiej Brytanii; 2) Norwegia była północną flanką w spodziewanej konfrontacji ze Związkiem Radzieckim; 3) Kluczowe było zabezpieczenie dostaw rudy żelaza z Narwiku do Niemiec. Dlatego też dla aliantów było równie ważne, aby powstrzymać wkroczenie Niemców do kraju.

Norwegia stała się mimowolnym pionkiem w grze mocarstw.