Aby uzyskać kontrolę nad dostawami szwedzkich rud żelaza z norweskiego Narwiku, oraz kontrolę nad norweską linią brzegową, Wermacht zaplanował „Operację Weserübung” – inwazję na Danię i Norwegię. Brytyjczycy, ze swojej strony, chcieli powstrzymać Niemców od kontrolowania wybrzeża Norwegii. Starcie dwóch mocarstw doprowadziło do wciągnięcia Norwegii w drugą wojnę światową.

9 kwietnia 1940 r. siły niemieckie zaatakowały Norwegię, za cel obierając okupację najważniejszych miast. Operacja okazała się zaskoczeniem dla norweskich władz i w ciągu kilku dni większość celów najeźdźców została osiągnięta. Wyjątkiem było Oslo, gdzie niemiecki krążownik „Blücher” został zatopiony w cieśnienie Drøbak, dając tym samym czas na opuszczenie miasta członkom rządu, parlamentu i rodziny królewskiej.

Siły norweskie stawiały zacięty opór, szczególnie na północy kraju. Celem gen. Staffa stało się opóźnienie natarcia niemieckiego do momentu przybycie oddziałów alianckich. Najcięższe walki toczyły się w Narwiku, gdzie na pomoc Norwegom ruszyły siły brytyjskie, francuskie i polskie, wypierając oddziały austriackich strzelców alpejskich z miasta.

Na wieść o ataku Niemców na Francję, żołnierze alianccy opuścili Norwegię, aby walczyć na kontynencie. Siły norweskie, nie będąc w stanie samodzielnie stawić oporu Wermachtowi, poddały się 10 czerwca. 23 norweskie miasta i miasteczka został całkowicie lub częściowo zniszczone w wyniku bombardowań i działań wojennych. Rząd i rodzina królewska uciekli do Anglii i założyli rząd na uchodźstwie w celu kontynuowania walki.