Założeniem projektu jest budowanie wiedzy o historii białostockiego garnizonu wojskowego wśród dzieci i młodzieży ze szczególnymi potrzebami. Wyjątkowe obiekty muzealne będą punktem wyjścia do przypomnienia ważnych wydarzeń z historii Białegostoku i znaczenia wojska dla jego rozwoju na przestrzeni lat. Zagadnienia te są często niedostępne osobom z niepełnosprawnościami czy autyzmem z uwagi na ograniczone możliwości poznawcze i pojęciowe. Głównym elementem projektu będą angażujące uczestników warsztaty historyczno-artystyczne. Na ich potrzeby powstaną narzędzia dostępności: tłumaczenia artefaktów na języki migowy i prosty, audiodeskrypcje, tyflografiki, kontent do monitora interaktywnego oraz ścieżka edukacyjna do wystaw stałych Muzeum. Komponent historyczny warsztatów zostanie wzmocniony artystycznymi metodami pracy. Ważnym będzie odwołanie do patriotycznych postaw żołnierzy. To pozwoli dotrzeć do odbiorców, którzy często nie mają świadomości patriotycznej, nie charakteryzują takich pojęć jak patriotyzm i ojczyzna. Zakończeniem projektu będzie wydanie broszury towarzyszącej, zawierającej dokumentację fotograficzną z całego procesu projektowego. Sto egzemplarzy drukowanego wydawnictwa będzie stanowić promocję mało znanej historii miasta, jak i samego udziału osób ze szczególnymi potrzebami w życiu kulturalnym.

Białostocki garnizon początkami sięga II poł. XVIII w., czasów hetmana wielkiego koronnego Jana Klemensa Branickiego, kiedy był miejscem stałego pobytu oddziałów koronnych i prywatnych w licz. ok. 1500 żołnierzy. W kolejnych latach stacjonowały tu wojska zaborcze. Po odzyskaniu niepodległości w lutym 1919 r. do miasta wkroczyły oddziały polskie. Przez cały okres międzywojenny Białystok pozostawał garnizonem dla żołnierzy piechoty, kawalerii i artylerii konnej. W czasie II wojny światowej stacjonowali tu żołnierze wojsk okupacyjnych, zaś po wojnie – oddziały radzieckie i polskie. Dziś w koszarach przy ul. Kawaleryjskiej funkcjonuje 18. Białostocki Pułk Rozpoznawczy.