1946

22.01. Brytyjski Minister Spraw Zagranicznych Ernest Bevin naciskał na rozwiązanie PSZ na Zachodzie. Miesiąc później złożył oświadczenie w Izbie Gmin, w którym podkreślał, że rząd brytyjski czuje się w obowiązku rozwiązania kwestii rozmieszczenia żołnierzy po ewentualnej demobilizacji.

24.02. Komunistyczny rząd w Polsce przekazał komunikat w którym m.in. zabraniał uznawania jednostek PSZ na Zachodzie za Wojsko Polskie.

11.03. W Londynie powstał Gabinetowy Komitet Dla Spraw Polskich Sił Zbrojnych pod przewodnictwem Ministra Skarbu Hugh Daltona. Kilka dni później min. E. Bevin zapowiedział zwolnienie ze służby tych żołnierzy PSZ na Zachodzie, którzy nie chcieli powrócić do Polski. Rząd RP w Londynie wydał oświadczenie, w którym wyraził zdumienie pominięciem go przy podejmowaniu takich decyzji.

21.05. Na konferencji w Biurze Spraw Zagranicznych, z udziałem m.in. min. E. Bevina, gen. W. Andersa, gen. dyw. Stanisława Kopańskiego (szefa Sztabu Naczelnego Wodza), powstał specjalny korpus brytyjskiej armii pod nazwą Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia, którego zadaniem miało być przygotowanie polskich żołnierzy do życia cywilnego. Na miejsce zakwaterowania żołnierzy wyznaczono głównie byłe obozy wojskowe. Dwuletnia służba obejmowała m.in. kursy zawodowe i językowe. Żołnierze mogli w dowolnym terminie wrócić do Polski, emigrować do innych krajów, podjąć pracę zawodową wg. obowiązujących w Wielkiej Brytanii regulacji prawnych.

Sierpień. Do Wielkiej Brytanii, drogą morską przez Neapol i kolejową przez Niemcy i Francję, przybyły oddziały 2. KP. Pod koniec roku w 265 obozach wojskowych rozlokowanych zostało ok. 120 000 żołnierzy.

11.09. Początek rekrutacji do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

26.09. W Polsce Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej wydał dekret, którym pozbawiał obywatelstwa polskiego 76 oficerów PSZ na Zachodzie, wśród nich m.in. gen. W. Andersa i gen. S. Kopańskiego.