Na zdjęciu: Ruiny klasztoru na Monte Cassino, Włochy, 1944 r. Fotografia ze zbiorów Muzeum Wojska w Białymstoku, nr inw. MWB/D/2806
2.02. Żołnierze 3. DSK rozpoczęli luzowanie brytyjskiej 78. Dywizji Piechoty nad rzeką Sangro. Do końca marca trwał przerzut oddziałów 2. KP. Działania bojowe ograniczały się do akcji patrolowych.
24.03. Dowódca brytyjskiej 8. Armii gen-por Olivier Leese poinformował gen. W. Andersa o przygotowaniach do czwartej bitwy o Monte Cassino. Natarcie miało na celu przełamanie Linii Gustawa i Hitlera, które zagradzały aliantom drogę do Rzymu. W jego planach 2. KP miał przełamać niemieckie pozycje w masywie Monte Cassino – zdobyć klasztor i miejscowość Piedimonte. Gen. W. Anders miał 10 minut na przyjęcie lub odrzucenie zadania, ostatecznie wyraził zgodę. Decyzja została podjęta bez powiadomienia gen. K. Sosnkowskiego.
24–27.04. Jednostki polskie weszły na odcinek Monte Cassino.
12–18.05. Walki o wzgórze i klasztor, w których zginęło 923 żołnierzy, 2931 zostało rannych, a 345 uznano za zaginionych.
18.05. Rankiem 3. DSK zdobyła ostatecznie wzgórze 593. Około godz. 10:00 do klasztoru wkroczył patrol 12. Pułku Ułanów Podolskich, dowodzony przez ppor. Kazimierza Gurbiela, który na ruinach klasztoru zawiesił proporczyk pułkowy. Wkrótce na murach opactwa pojawiła się biało-czerwona flaga, a następnie obok flaga brytyjska. Po południu na wzgórzu odegrany został hejnał mariacki.
25.05. Pole bitwy wizytował gen. W. Anders.
8.06. Żołnierze 2. KP otrzymali zadanie rozwinięcia natarcia na samodzielnym kierunku operacyjnym wzdłuż Adriatyku na Ankonę.
18.07. Zdobycie Ankony.
Sierpień. Zacięte walki w rejonie rzek Cesano i Metauro.
Październik. Po trwającym niespełna miesiąc odpoczynku żołnierze 2. KP weszli do pierwszego rzutu 8. Armii i walczyli wzdłuż drogi numer 9 z Ankony do Bolonii.
17.12. 2. KP doszedł do rzeki Senio, na której przez kilka miesięcy ustabilizowała się linia frontu.