Oznaki rozpoznawcze są elementem umundurowania wojskowego i podobnie jak odznaki pamiątkowe świadczą o przynależności do danego oddziału. Jej wzór nawiązuje do historii, tradycji oraz charakteru jednostki. Ze względu na kolorystyczne i graficzne bogactwo można ją w zasadzie uznać za ubogacenie munduru.

Tradycja noszenia oznak rozpoznawczych w Wojsku Polskim jest stosunkowo młoda, pojawiła się bowiem podczas II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Żołnierze polscy  tych formacji nosili umundurowanie wzoru brytyjskiego, zachowując własne stopnie oraz wyróżniki. Od oddziałów Wspólnoty Brytyjskiej przejęto wówczas naramienne, naszywane znaki rozpoznawcze, umieszczane pod naszywką POLAND.

Oznaka 18. Białostockiego Pułku Rozpoznawczego ma kształt tarczy w barwach miasta Białegostoku – bieli, żółci i czerwieni. Na polu tarczowym umieszczono sylwetkę skaczącego rysia oraz skrzyżowane noże szturmowe. Ryś oraz noże symbolizują charakter 18. pr. Ryś jest zwierzęciem, które poluje skrycie i atakuje z zaskoczenia – czyli tak, jak powinien działać żołnierz rozpoznania, natomiast noże nawiązują do cichego sposobu działania zwiadowców. Pomarańczowa obwódka z kolei, nawiązuje do koloru otoku rogatywki wojsk rozpoznawczych. W dolnej części tarczy widnieje czarna cyfra 18. Wersja monochromatyczna na mundur polowy ma ten sam kształt i elementy graficzne, z tym że kolorystyka jest „zgaszona”, utrzymana o odcieniach zieleni i czerni. W odmianie pustynnej, używanej w misjach w ramach Polskich Kontyngentów Wojskowych poza granicami kraju, wykorzystano odcienie brązu. Pomysłodawcą oznaki rozpoznawczej był kpt./mjr Jan Busłowicz, ówczesny oficer Sekcji Wychowawczej 18. pr, natomiast za wykonanie projektu graficznego odpowiadał plut. Robert Babiński.