Przez wieki obowiązkiem żołnierza polskiego była ochrona sztandaru. Otaczany był czcią i traktowano go jak świętość (w rozumieniu weksyliów rzymskich legionów). Sztandarowi oddawano honory, na niego składano przysięgę, a identyfikacja żołnierzy z tym znakiem nakazywała bronić go do ostatka. Utrata sztandaru postrzegana była jako hańba i prowadziła niejednokrotnie do rozwiązania jednostki, toteż w sytuacji zagrożenia sztandary raczej niszczono, niż podejmowano ryzyko wpadnięcia w ręce wroga. Z tego też względu otaczano je szczególną opieką. Również obecnie traktowane są z należną czcią i troską.

Prawo posiadania sztandaru we współczesnym Wojsku Polskim przysługuje jednostkom liniowym wszystkich rodzajów Sił Zbrojnych oraz szkołom wojskowym. Jest on nadawany przez zwierzchnika Sił Zbrojnych – Prezydenta RP – na wniosek ministra obrony narodowej. Sztandar na stałe znajduje się w danej jednostce, a w czasie walk – w rejonie działań zbrojnych. Za jego przechowywanie i ochronę odpowiada szef sztabu danej formacji.

Sztandar wojskowy składa się z płatu, głowicy, drzewca i szarfy. Płatem sztandaru jest biała tkanina w kształcie kwadratu, na którą nałożono czerwony krzyż kawaleryjski, a jego barwami, barwy ustalone dla Rzeczpospolitej Polskiej – biel i czerwień. Jeden bok sztandaru wszyty jest w białą skórę przymocowaną do drzewca gwoździami z białego metalu po obu stronach płatu. Pozostałe jego boki są obszyte wstążką ze złotymi frędzlami. Jego awers, po środku krzyża kawaleryjskiego, zawiera wieniec laurowy z wizerunkiem Orła Białego z głową zwróconą do drzewca. Pomiędzy ramionami krzyża umieszcza się wieńce wawrzynu, a w ich polach numer jednostki, bądź w razie jego braku inicjały nazwy. Na rewersie, w miejscu orła, znajduje się wyszyty tekst: BÓG HONOR OJCZYZNA. Pomiędzy ramionami krzyża w polach w wieńcach laurowych mogą być umieszczone herby miejscowości i symbole wiązane z historią jednostki wojskowej czy też emblematy lub inicjały fundatorów sztandaru (za zgodą Ministra Obrony Narodowej).