Podczas I wojny światowej wojska amerykańskie zaczęły stosować trzy rodzaje racji żywnościowych: rację rezerwową, rację okopową i rację awaryjną (znaną również jako rację żelazną).

Racja rezerwowa

Rację rezerwową wydano po raz pierwszy w połowie I wojny światowej, aby wyżywić żołnierzy, którzy znajdowali się z dala od garnizonu lub nie mieli możliwości skorzystania z kuchni polowej. Pierwotnie składała się z 340 g świeżego bekonu lub 500 g konserw mięsnych, zwanych racją mięsną (zwykle wołowiny peklowanej). Dodatkowo wydano dwie 227-gramowe puszki twardego chleba lub sucharów, paczkę 33 g kawy mielonej, paczkę 68 g cukru pudru i paczkę 4,5 g soli. Istniała również oddzielna „racja tytoniowa” w wysokości 11 g tytoniu i 10 bibułek papierosowych, które później zostały zastąpione markowymi papierosami skręcanymi maszynowo.

Racja okopowa

Racja okopowa została wprowadzona na początku wojny. Przysługiwała żołnierzom walczącym na froncie, gdzie nie było możliwości korzystania z dziennych racji wydawanych z kuchni polowych (np. w wyniku ataku gazowego). Jej główną częścią były konserwy mięsne i rybne (łosoś, peklowana wołowina, sardynki itp.), pochodzące z rynku cywilnego i zapakowane w duże blaszane pudełko przykryte płótnem. Racja była ciężka i nieporęczna. Wkrótce ze względu na monotonność ograniczonego menu żołnierze zaczęli narzekać na serwowany skład, co w przyszłości przyczyniło się do zastąpienia jej przez rację rezerwową.

Racja żelazna

Pierwszą próbą ustalenia indywidualnej racji żywnościowej dla żołnierzy w terenie była „racja żelazna”, wprowadzona po raz pierwszy w 1907 r. Składała się z trzech 85-gramowych ciastek (sporządzonych z mikstury z bulionu wołowego w proszku oraz prażonej i gotowanej pszenicy), trzech 28-gramowych batonów słodzonej czekolady oraz paczki soli i pieprzu, zapakowanych w metalową puszkę, ważącą 500 g. Została zaprojektowana do użytku w sytuacjach awaryjnych, gdy żołnierzom nie można było zapewnić żywności.