Od 1919 roku na terenach koszar, z inicjatywy dowódców pułku lub korpusu oficerskiego, zaczęto zakładać pułkowe spółdzielnie wojskowe. Wzorowane były na spółdzielniach istniejących w armii francuskiej i rosyjskiej. Ich funkcjonowanie zostało oparte o ustawę z 29 października 1920 roku. W zarządzie funkcjonował zwykle dowódca lub inny wyznaczony oficer z pułku. W 1923 roku istniały 289 spółdzielnie wojskowe. Głównym zadaniem powołanych spółdzielni było zapewnienie żołnierzom możliwości zakupu artykułów nieobjętych zaopatrzeniem intendenckim. W prowadzonych przez spółdzielnie sklepach na terenie koszar żołnierz mógł zaopatrzyć się w papierosy, zapałki oraz dodatkową żywność. Poza prowadzeniem sklepu, spółdzielnie użytkowały gospodarstwa rolne zapewniające kwatermistrzom jednostek dodatkowe produkty spożywcze. Emitowały także własne pieniądze w postaci monet zastępczych. Była to forma udzielenia kredytu na poczet kolejnych poborów, który mógł być wydany jedynie w spółdzielni.