Codzienna dieta żołnierza armii rosyjskiej na początku I wojny światowej

– 700 g krakersów żytnich lub kilogram chleba żytniego,

– 100 g zbóż (w trudnych warunkach Syberii lub północy – 200 g),

– 400 g świeżego mięsa lub 300 g konserw mięsnych,

– 20 g masła lub smalcu,

– 17 g mąki francuskiej,

– 6,4 g herbaty,

– 20 g cukru,

– 0,7 g pieprzu,

– 250 g świeżych lub ok. 20 g warzyw suszonych.

Mieszanka suszonych warzyw (kapusta, marchew, buraki, rzepa, cebula, seler i pietruszka) przeznaczona była do przyrządzania zup. Ziemniaki były uważane za warzywa do zupy i nie były w użytku powszechnym. Ryż jako produkt „utrwalający” był objęty niewypowiedzianym zakazem i wydawano go w skrajnych przypadkach. Podczas postów religijnych mięso w armii rosyjskiej zastępowano rybami (przeważnie rzecznymi, często w postaci suszu) lub grzybami (w kapuśniaku), a masło – warzywami. W czasie postu zwiększano do 200 g rację zbożowe, a do chudych pierwszych dań dodawano zboża, niezależnie od tego, czy był to kapuśniak czy zupa ziemniaczana. Łączna waga wszystkich produktów spożywanych dziennie przez żołnierza zbliżała się do dwóch kilogramów, a kaloryczność wynosiła ponad 4300 kcal. Na przykład w armii niemieckiej racje wynosiły tylko 3500 kcal, natomiast w armii Imperium Brytyjskiego – ponad 4500.

Z początkiem wojny zwiększono racje żołnierskie, szczególnie w przypadku mięsa do 615 g dziennie. Przedłużający się konflikt już w 1915 roku spowodował cofnięcie wielkości racji do poprzedniego poziomu, a z czasem dalsze obniżenia zarówno ich ilości, jak i jakości. Kłopoty z dostarczeniem na front świeżych produktów spożywczych wynikały ze słabo rozwiniętych linii zaopatrzenia (niewydolna ilość połączeń kolejowych i słaba jakość dróg).  Rosjanie zostali zmuszeni do zastąpienia świeżego uboju wołowiną peklowaną. Na potrzeby wojska przemysł rozpoczął produkcję kilku odmian konserw w cylindrycznych puszkach: „wołowina smażona”, „gulasz wołowy”, „kapuśniak z mięsem i kaszą”, „groszek z mięsem”. Z czasem pogarszała się wartość i jakość racji żywnościowej. Wartość energetyczna dobowej podaży żywności niższego rzędu spadła do 3150 kalorii i z każdym rokiem wojny stale malała. Od kwietnia 1916 roku racja mięsa wynosiła 250 g mięsa, przy czym wolno było zaliczać ryby i odpadki mięsne jako mięso.