Konserwy kawowe

Konserwy kawowe wyrabiane były w wojskowej wytwórni konserw kawowych w Warszawie, mieszczącej się przy składnicy materiału intendenckiego nr 1, której wydajność sięgała 1 000 000 porcji (25 g) miesięcznie. W czasie wojny zapotrzebowanie miesięczne wynosiło 42 800 000 porcji po 50 g. Poza gotowymi wyrobami, zmagazynowane zostały surowce do produkcji konserw kawowych. Plan mobilizacyjny przewidywał również wykorzystanie prywatnych wytwórców np.: spółki Franciszek Fuchs i Synowie (3 000 000 porcji miesięcznie), Parowej Fabryki Cukrów i Czekolady „Postęp” we Lwowie (4 500 000 porcji miesięcznie), Fabryki Środków Kawowych Henryka Francka i Synów SA (10 000 000 porcji miesięcznie).

Konserwa wchodziła w skład należności żywnościowej wojennej „W”, rezerwowej „R” a także innych należnych dodatków. Miała ona formę sprasowanej kostki o wymiarach 46 x 46 x 22 mm i masie 50 g, przy czym dzielona była na dwie porcje po 25 g. Wykonana była z jęczmienia palonego i mielonego (9 g), pszenicy palonej i mielonej (5 g), cukru (32 g) oraz palonej cykorii (4 g).

Konserwy

Miesięczne zapotrzebowanie wojska na konserwy mięsne zamykało się w liczbie 2 750 000 200-gramowych puszek. Podczas wojny liczba ta miała wzrosnąć do 3 300 000 puszek. Armia nie posiadała własnych wytwórni konserw, stąd też cała produkcja opierała się na prywatnych wytwórniach np.: Fabryce Konserw Zygmunta Ruckera we Lwowie (1 500 000 puszek miesięcznie), Fabryce Konserw Mięsnych w Dębicy (1 100 000 puszek miesięcznie), rzeźni miejskiej w Lublinie (700 000 puszek miesięcznie). Wojsko dokonywało zakupu konserw zarówno w puszkach produkowanych dla wojska, jak i puszkach z rynku cywilnego. Wojskowe puszki miały kształt walca o wklęsłym wieczku i denku, wykonanego z blachy. Na wieczkach umieszczano napisy oznaczające zawartość puszki, miesiąc i rok wyrobu oraz skróconą nazwę firmy. Poza konserwami mięsnymi występowały również: konserwy mięsno jarzynowe, jarzynowe, owocowe, rybne i mleczne.