Chleb

Wypiek chleba dokonywany był w piekarniach wojskowych, które pokrywały 70% zaopatrzenia. Reszta wypieku powierzona była przedsiębiorcom prywatnym na podstawie umów – powodem takiego stanu rzeczy była niewystarczająca ilość piekarń oraz nieopłacalność dowozu do odległych garnizonów. Łącznie wojsko posiadało 33 piekarnie mieszczące się w: Baranowiczach, Białymstoku, Warszawie, Lublinie, Kowlu, Chełmie, Wilnie, Grodnie, Wołkowysku, Łodzi, Krakowie, Stanisławowie, Złoczowie, Poznaniu, Gnieźnie, Toruniu, Brześciu nad Bugiem, Przemyślu, Rzeszowie, Kielcach, z czego 18 z nich znajdowało się przy składnicach materiałowych intendentury, a 15 poza nimi, jako ich eksponowane pododdziały. Wojenna, dzienna wydajność piekarni wynosiła 1 600 000 800-gramowych porcji chleba. W czasie wojny dodatkowym wsparciem miały być składane piekarnie wyposażone w piece Payera oraz 14 piekarni na kołach. Jeden piec Payera mógł wyprodukować 750 porcji chleba na dobę, zaś jedna piekarnia na kołach 15 000 porcji. Składane piekarnie w liczbie 40 sztuk zmagazynowane były w Białymstoku, 80 – w Brześciu nad Bugiem, 100 – w Kowlu i 20 – w Przemyślu. Piece z wyposażenia kołowych piekarni należące do typów: austrowęgierskie Manfred Weiss (2 odmiany) oraz niemieckie Grove, magazynowane były w składnicach materiałów intendenckich w Krakowie, Łodzi, Przemyślu i Warszawie. Wszystkie piekarnie polowe mogły wyprodukować 390 000 porcji chleba na dobę. Polski chleb wojskowy miał ustaloną trwałość na 8 dni, jednak i po tym terminie wykazywał wszelkie dodatnie własności smakowe i spożywcze. Wypiekany był z mąki żytniej lub pszennej.

Suchary

Wojsko posiadało również dwie własne piekarnie sucharowe mieszczące się w Krakowie o dziennej wydajności 192 000 kg i Jarosławiu 477 000 kg, które pokrywały całkowicie potrzeby związane z utrzymaniem w czasie pokoju pełnego zapasu mobilizacyjnego sucharów, odświeżanego przez coroczne spożycie 50% posiadanych w magazynach ilości. W rezerwie produkcyjnej znajdowały się prywatne piekarnie: fabryka Gurgul w Jarosławiu, fabryka Fuks w Warszawie i w Toruniu. Suchar wojskowy miał formę kwadratu o wymiarach 10 x 10 cm i grubości do 0,5 cm. Przewożony był w paczkach po 10 sztuk w opakowaniu z białej bibuły, a opakowania w drewnianych skrzyniach.

Przedmiotem rocznych zakupów, dokonywanych przez służby intendentury na potrzeby bieżące, było ok.: 51 000 t żyta, 76 000 t owsa oraz 2 000 t surowców do wyrobu konserw kawowych (cukier, jęczmień, pszenica, cykoria), co stanowiło ogółem ok. 130 000 t (w przybliżeniu zawartość 260 pociągów 50-wagonowych).